De meeste dagen is het zonnig en mooi weer, maar vandaag regende het hier op Samos. Dat verandert het kamp hier in een grote modderpoel, waardoor ik de etensresten en blauwe afvalzakken soms letterlijk door de plassen zie drijven. De situatie hier is pijnlijk; meer dan 4000 mensen in een kamp, gebouwd voor ongeveer 2800 mensen. Ik moet eerlijk bekennen: alles went en wordt normaal. Maar toch, ik kan soms schrikken van mijn eigen journalaantekeningen als ik opschrijf dat er hier mensen op karton slapen, het hier een waar luizen- en schurftwalhalla is en ik elke dag mensen spreekt die tussen neus en lippen zeggen dat ze hun isobox delen met zeven anderen.
Op deze regenachtige dag was mijn dagtaak de freeshop voor kleding, het punt waar new arrivals een kledingset krijgen. Een Afghaans gezin klopt aan. Mama, baba (papa in het Arabisch) en vijf kinderen, waarvan een baby van zeven maanden. 'Hello, salaam, how are you?' is de standaard openingszin hier. Nou, hoe het met ze ging kon ik zelf ook wel zien; drie van de vijf kinderen stonden op blote voeten voor mij, bare food', zoals de Amerikaanse vrijwilligers het hier zouden zeggen. Ze hadden hoognodig een nieuwe set kleren nodig.
Nadat ik ze binnen had gelaten, ontstond er kleine chaos toen alle 5 de kinderen tegelijk kleren begonnen te pakken en ik even moest micromanagen hoe we deze situatie logistiek gingen aanpakken. Toen ook bleek dat de familie geen woord Engels sprak en mijn Farsivocabulair helaas niet verder reikt dan 'hallo', 'welkom' en 'leuk je te ontmoeten', moest ik met handen en voeten uitleggen hoeveel kleren elk kind mocht. Gebarentaal spreekt iedereen hier en levert vaak ook veel lol op ;) Nu heb ik nog nooit in een kledingwinkel gewerkt, maar gelukkig zijn kinderen niet moeilijk: een roze t-shirt voor de meisjes, en een autotrui voor een van de jongetjes waren beiden goede zetten. En dus, aan het eind van hun half uur liepen ze allemaal met een tas met kleren weg: een van de jongetjes helaas met een 3 maten te grote broek, en de moeder met afgetrapte sneakers, omdat we niets anders hadden. Maar toch, nadat ik alle kinderen een voor een hun tas had overhandigd en ik vooral ook een hele blije mamma and baba voor me had, zwaaide ik ze glimlachend uit. Dit gezinnetje lukte het om een plekje in mijn hart te veroveren.
Afgelopen week ben ik dit gezinnetje nog een paar keer tegen gekomen, het meisje met het roze 't shirt en de jongen met de autotrui. Ondanks al het verdriet dat hier ook is, maakt het me dankbaar dat ik dit gezin op deze plek mocht ontmoeten, ik hen mocht helpen en daardoor ook zoveel vreugde en liefde van hen mocht ontvangen. Werken hier is zo iets moois en ik voel me keer op keer weer gezegend dat ik hier op deze plek mag zijn en iets voor deze mensen mag betekenen. Ook op een regendag als vandaag. Gelukkig schijnt de zon morgen weer!
Ga ook mee op missiereis! Op deze pagina vind je al de mogelijkheden.
Comments