De laatste weken is er een grote toestroom van vluchtelingen hier in de kampen in Bosnië. Zo’n 1.000 per week en elk individu wordt geregistreerd. Bij deze registratie hoort een medical en protection screening, dit betekent met zo’n 200 new arrivals per dag een lange rij en dus lang wachten!
Wachten is iets waar niemand blij van wordt en zeker als je weet dat je de komende 1,5-2 uur nog wel staat. Een ‘goodmorning, how are you?’ doet vele ogen oplichten. Een bekertje koud water wordt dankbaar in ontvangst genomen nu het erg warm is.🚰
‘What is your name?’, ‘Where are you from?’ Vragen die zo eenvoudig zijn, maar die elk individu een gezicht geven!
Een blijk van aanwezigheid door er te staan en ze één voor één door te laten, het verandert de atmosfeer in de rij wachtende mannen.
Tijdens de screening zijn er veel mannen die naar de dokter moeten. Wij lopen met ze mee om ze de weg te wijzen. Deze week had ik een kort gesprek met een jonge man, al maanden onderweg. Een verschrikkelijke weg, die hem al op vele plaatsen had gebracht en in vele verschillende situaties. En waar is het einde? Zijn gezichtsuitdrukking liet me zien dat hij het even niet meer wist.
Ik liep met hem verder, we liepen langs de muurschilderingen die we een tijdje geleden maakten met aan het einde van de weg het woord ‘Hope’. Ik zei dat ik geloof dat er voor iedereen hoop is, hoe zwaar de weg ook is, we kunnen en mogen niet opgeven.
Dat was het, hij wachtend in de wachtkamer van de dokter, terwijl ik weer terugliep naar de screening tent. Even wist ik het niet meer, hoe kan dit Heer? Zoveel mannen met ieder een eigen verhaal op weg naar... Hoop?⚓
Het is niet groot, maar zoveel betekent: ‘Ik zie jou!’
✍️: Marieke de Jong, longterm vrijwilliger in Sarajevo, Bosnië
Comentarios